NIEUW LEVEN
Wat kan ik verlangen naar het voorjaar dat in aantocht is. De tere groene sprietjes die zich een weg banen naar boven en wiebelend staan te knipogen naar de zon.
De knopjes van de bloemen die vol leven zitten en stil en vol vertrouwen wachten tot het moment gekomen is dat zij in volle glorie mogen bloeien en schitteren voor ieder die het wil zien.
De lammetjes die zich nu soms al aankondigen, wiebelig op hun zwakke pootjes, of al dartelend in de wei als de eerste zonnestralen hen verwarmt.
De kinderen die al zonder jas naar buiten willen. De zon schijnt, het is immers bijna zomer.
Zo geniet ieder op zijn eigen wijze van dit ontluikende wonder, voorjaar, nieuw leven, daar waar alles zo dor en doods leek.
Maar ondertussen ontstond er iets heel moois van binnen in schijnbaar dorre takken of diep verborgen onder de grond.
God is en was aan het werk.
Zou Hij dat alleen in de natuur doen of zou Hij ook met net zoveel Liefde en aandacht aan het werk zijn in onze levens? In welk jaargetijde van ons leven wij ons ook bevinden, Hij is ook in ons aan het werk.
Soms duidelijk zichtbaar en een andere keer diep verborgen en onzichtbaar,
Maar Hij is er bij, dat is zeker en Hij laat ons nooit los.
Soms moet er gesnoeid worden en dat is een pijnlijk proces. Maar juist daarna kunnen bomen, struiken en ook wij mooier groeien en bloeien dan ooit te voren.
Zelf kijk ik altijd met ontzag naar de wilgen, die stoere bomen, keurig op een rij langs mooie landweggetjes of in het park waar ik bijna dagelijks met de hondjes wandel.
Als ze gesnoeid zijn, zien ze er zo kaal en treurig uit en staan ze eenzaam voor zich uit te staren.
Er is geen kraak, smaak of heerlijkheid meer aan en toch staan ze daar geduldig te wachten tot het tijd is om al hun takken weer te ontvouwen en de tere groene blaadjes te laten ruisen in de wind.
Sommige oude wilgen zijn helemaal uitgehold, ze vormen met hun wortels een prachtig woest landschap waar sommige dieren zich graag tussen verschuilen. Zij hadden niet meer de kracht om nieuwe takken te maken met jong blad, maar ze vormen een schitterend schouwspel waar menig voorbijganger met ontzag naar blijft kijken. De kinderen fantaseren over het hol in de boom, wie of wat daar misschien in zou wonen. En als ze geluk hebben vertellen hun vader of moeder hen ’s avonds bij het naar bed gaan een mooi verhaal over die stoere oude boom, die al zo veel heeft meegemaakt en ook nu nog van heel veel waarde is.
Maar op een dag na een zware hevige storm was de boom als een luciferhoutje om geknikt, zo leek het wel. Haar kracht was verdwenen en ze had zich over gegeven aan de kracht van de natuur.
Een paar dagen later was ze helemaal verdwenen, alleen haar stronk stond er nog.
Toen ik daar naar keek moest ik wel even slikken. Ik had zo van haar genoten en nu was het voorbij, tenminste… dat dacht ik.
Ik wandelde verder en opeens zag ik daar mijn boom liggen. Kinderen klommen en klauterden over de boom heen. Ze lachten en joelden en hadden de grootste pret. Moeders gebruikten de boom als bankje en genoten zichtbaar van de zon.
Het leek wel of de boom naar mij knipoogde: “Zie je wel dat ik zelfs nu nog iets mag betekenen voor deze kinderen en hun moeders?”
En toen de lente echt aanbrak en de natuur zich in al zijn schoonheid liet zien, ontsproten er allemaal jonge groene scheuten uit de stronk van die oude wilg.
Haar leven was niet voor niets geweest en zou altijd door gaan op wat voor manier dan ook.
Ja, zo zou het altijd zijn.
Ieder leven, hoe lang of kort ook, is van waarde en heeft een doel, dat wij niet altijd kunnen zien of begrijpen. Alles past in Gods grote plan en Hij zal het voleindigen.
De komende tijd mogen we dit weer terug zien in de natuur, die altijd weer tot leven komt.
Als God zo goed zorgt voor het kleinste bloempje, zou Hij dan ook niet vol Liefde omzien naar jou en mij?
Hij maakt er iets moois van, daar mag je op vertrouwen.

De gevelde boom

Daar ligt hij dan de grote reus
geveld door stormgeweld
zijn wortels kwetsbaar naar omhoog
zijn dagen zijn geteld.

Toen hij nog stond te pronken
de grootste van alle bomen
de vogels nestelend in zijn takken
kon hij eindeloos dromen.

Hoe zou het voelen als hij vrij zou zijn
losgescheurd van moeder aarde
soms verlangde hij er naar
vond zichzelf van weinig waarde.

En nu ligt hij daar de grote held
hoe lang zou het nog duren
voor hij wordt verpulverd
met heel veel herrie en grof geweld?

Het voorjaar breekt door alles heen
maar voor hem is de herfst gekomen
geen vogels meer die nesten bouwen
en in zijn kruin komen wonen.

En toch is hij ook nu gelukkig
kindervoeten dansen op zijn takken
ze omarmen hem en lachen blij
proberen elkaar te pakken.

Ze klauteren en klimmen
in een wankel evenwicht
voor hem zijn het kleurige vlinders
een lichte last en vederlicht.

Moeders gebruiken hem als bankje
genietend in de zon
honden tillen hun pootje op
wie zoiets toch verzon.

Hij beseft met weemoed
er is een tijd van komen
en van gaan.
In dankbaarheid sluit hij zijn ogen
omdat hij zo lang
recht op heeft mogen staan.

www.myplaceofpeace.com/nieuw-leven-kort-verhaal-met-gedicht/
Cobi van der Hoeven

Tags: dankbaar, nieuw leven, voorjaar