LIEVE GOD

Lieve God, mag ik even met U praten
want soms heb ik zo’n verdriet
de tranen willen me niet verlaten
en waarom…ik weet het niet.

’t Is een pijn heel diep van binnen
die ik niet kan beschrijven
een eenzaamheid, een stil verlangen
door niets of niemand te verdrijven.

Zijn het mijn beperkingen
is het mijn verdriet
het leed van heel de wereld
dat ik dagelijks op de beeldbuis zie?

Is het mijn verlangen
naar het Paradijs dat ik ooit verliet
naar het beloofde land
dat ik steeds weer in mijn dromen zie?

Bent U het Heer, mijn God en Vader
die dit vacuüm in mij heeft geschapen
dat door geen mens te vullen is
voel ik me daarom zo verlaten?

Maar toch…als het leed van heel de wereld
mij lijkt te overspoelen
als ik steeds dieper lijk weg te zinken
en niets meer zou willen voelen…

Dan rest mij slechts één ding
mij naar U om te keren
me storten in Uw veilige armen
niets kan mij dan nog deren.

De tranen die verdwijnen
het verdriet wordt minder rauw
ik hoor alleen Uw zachte stem
die fluistert zacht: “Ik houd van jou!”