Onlangs zag ik op de televisie een foto van twee broers. Ze waren, dacht ik, 14 en 17 jaar en de jongste had het syndroom van Down.
Wat mij raakte was de onvoorwaardelijke liefde die de jongste jongen uitstraalde naar zijn grote broer.
Hij keek met zo’n intense liefdevolle blik op naar zijn broer, dat het me diep ontroerde.
Hij adoreerde zijn broer, vertrouwde hem en verwachtte die natuurlijke volkomen overgave vanzelfsprekend ook van hem.
De oudste broer had zijn arm om hem heen geslagen en stond iets gebogen naar hem toe.
Ook zijn toewijding voor zijn jongere broer was duidelijk maar zijn lengte en leeftijd zaten hem iets in de weg.
Het was zo mooi en vertederend om te zien.

Het deed me denken aan de toewijding en onvoorwaardelijke liefde van Jezus voor ieder van ons.
Soms voelen we ons er een beetje ongemakkelijk bij, wat moeten we met al die liefde. We weten ons er soms geen raad mee, want liefde ontvangen betekent automatisch ook liefde uitdelen.
Liefde is altijd in beweging en vermenigvuldigt zich steeds meer, we kunnen het niet alleen voor onszelf houden.

In die jongen met het syndroom van Down zag ik Jezus.
Zijn volkomen overgave, zijn onvoorwaardelijke liefde.
Zo kijkt Jezus ook naar jou en mij.
Het is aan ons of we die blik beantwoorden en ons koesteren in die liefde.

Ik denk dat wij soms meer gehandicapt zijn dan deze mensen met het syndroom van Down.
Ik zou me zo voor kunne stellen dat zij in het Koninkrijk van God de eerste zullen zijn, want zo heeft God het bedoeld.