Op de puinhopen

Eenzaam zit ze op de puinhoop
van een verwoest en gebroken land
niemand meer om haar te troosten
ze heeft niets meer in de hand.

Nergens hoop en ook geen toekomst
verdwenen is haar broos geluk
hoe moet zij verder leven
ze is diep van binnen volkomen stuk.

De natuur die zo mooi kan zijn
ging genadeloos te keer
en wij bidden en we smeken
help hen troost hen lieve Heer.

Neem de puinhopen in Uw Handen
vorm ze weer tot één geheel
stop de nucleaire ramp
dit is voor één land veel te veel.

Nog steeds zie ik haar zitten
dat gebroken, eenzame mensenkind
en ik kan alleen maar stamelen
Heer, zorg dat zij weer ergens vrede vindt.